Kaldırımlarında zeytin ağaçları olan bir şehirde çocuk olmak çok eğlenceliydi.
Zeytin, zey…zey…tinnnn…
Zeytin sözcüğünü beyninde döndürdü. Beyninin kıvrımlarında oraya buraya çarpıp diline yerleşen bu sözcük hoşuna gitmişti. “Zeyyy…tinnnn…”
Çocuk ağacı bunlar. Çocukların ağacı…Bir kere boyları boyuna yakındı. Korkmadan dallarına çıkabiliyordu. Dalları üzerinde gizli bir yer yapmıştı kendine. Küçük, yıpranmış minderi, yarım litrelik su şişesi, birkaç peluş oyuncağı ile gizli yerinde oturmaktan çok mutlu olurdu. Bir de defalarca okumaktan bıkmadığı hikaye kitabını, bu gizli yerine bırakırdı. Her oturduğunda aynı kitabı okurdu. Çünkü
annesi “Bu kitabı okumuştun yeni kitaba geç artık” der, okurken keyfini kaçırırdı. Oysa o annesinin defalarca dinlediği şarkılara hiç karışıyor muydu? Ne olurdu sanki defalarca okusa… O da bu kitabı çok seviyordu. Aynı kitabı okumaktan hiç bıkmıyordu.
Kuzeninin şehrinde ise hiç zeytin ağacı yoktu. Onlara ziyarete geldiklerinde onu zeytin ağacının üstünde yaptığı gizli yerine götürmüştü. Kuzeni ,sabah kahvaltısında babasının yemesi için zorladığı; bazen yeşil bazen siyah parlak topların bir ağaçtan toplandığına inanamıştı. Marketten kavanoz içinde aldıkları bu parlak topların en çok yeşilini severdi. Birlikte zeytin ağaçları ile epey oyun oynadılar. Cadde boyu aralıklı dikilmiş zeytin ağaçlarını saydılar, her birine isim koydular. Zeytinlerin ucunu delip çıkan sıvıyı kalem gibi kullanıp kaldırıma yazı yazdılar.
Ha, bir de tilki resmi çizdiler. Burnuna da top gibi siyah zeytin koydular. Zeytin ağacı üstündeki gizli yerine kuzeni ile çizdikleri tilki resmini de astılar. Kaldırımlarında zeytin ağaçları olan bir şehirde çocuk olmak, kahvaltıda zeytinin renklerinden çok daha fazla konuşulacak anıların olması demekti. Yediği zeytinlerin her lokmasından mutlu olmak demekti.
Hikayeyi okuyun, origamiyi katlayın. Hikaye de sizin yaşadığınız yer ile benzeyen ve benzemeyen yönleri düşünüp resimleyin.
Origaminin yapılışını öğrenmek için dergimize abone olun!
İlk yorum yapan olun