Bugünlerde biraz durgunum. Neden mi?
Çünkü benim bir kardeşim yok. Kardeşimin olmasını çok istiyorum. Ama olmuyor. Hep dışarıda kardeşinin elini tutan, onu seven, öpen çocuklarda gözüm kalıyor. Bu durum annem ve babamın dikkatini çekmiş olacak ki beni sürekli teselli ediyorlar. Okuldaki arkadaşlarım benimle ayını fikirde değiller.
Tek çocuk olmanın iyi olduğunu savunuyorlar.
Bence yanlış düşünüyorlar. Çünkü tek çocuk olunca hep yalnız kalıyorsun ve sıkılıyorsun.
Yine böyle bir gündü. Arkadaşlarım, “Her zaman annenlerin gözü önünde oluyorsun, hep sana odaklanıyorlar.” dediler.
Ben, “Evet haklısınız ama büyüyünce ne olacak?” dedim. Herkes bana çok tuhaf baktı, devam ettim. “Büyüyünce aynı durumda olmayacağız, sen bir iş seçeceksin ve çalışacaksın, annenden babandan ayrılacaksın.
Ya da annen veya baban bir gün ölecek sana yardım edecek seni teselli edecek kimse kalmayacak sırtını yaslayacağın biri olmayacak, şu anda kardeşiniz bazı şeylere engel oluyor olabilir ama büyüyünce sizin ilacınız olacaklar. İşte bu yüzden öyle düşünüyorum.” dedim. Arkadaşlarım, “Evet haklısın, biz sadece bir açıdan bakıyormuşuz.” dediler.
Eve gittiğimde annemler gülüyorlardı.
“Ben geldim!” dedim. Annem, “Aaaa hoş geldin oğlum!” yanlarına oturdum. “Anne sen kilo mu aldın?” diye sordum. Annem,
“Hayır” dedi gülerek. “Tamam, ben odama gidiyorum.” dedim.
O gün çok yorulmuştum. Biraz uyusam bir şey olmazdı. Rüyamda kardeşim oluyordu.
Terden sırılsıklam olmuş halde uyandım, koşarak annemin yanına gittim. “Anne, kardeşim nerede?” diye sordum. Annem hafif kızarak, “Kardeşinin olacağını nereden biliyorsun, kesin baban söyledi.”
“Tufannnn!”
“Efendim hayatım.”
“Efe’ye kardeşinin olacağını sen mi söyledin, hani sürpriz olacaktı?”
Ben o sırada ağzım açık onları izliyordum.
Annem, “Evet Efe, öğrendiğine göre bir kardeşin olacak!”
“Neeee!!! İnanmıyorum gerçekten mi?” dedim.
Babam yanağıma bir öpücük kondurup,
“Hadi hazırlan.” dedi. “Neden?” dedim.
“Eeee Efe Bey, öyle sadece kardeşini sevmek yok, alışverişe gideceğiz.”
“Canım ailem!” diyerek anne ve babama sarıldım. Annem, “Efe bir daha sarıl bana, kardeşin de sarılmak istiyor, beni tekmeliyor ve canım acıyor.” dedi gülerek. Hep birlikte güldük.
Artık evimize tontiş bir bebek geliyordu. Çok mutluydum.
Ayşe Bilge Şatılmış
🙂 Bu zamanlar için teşekkür ediyorum