Bir çocuk, iki çocuk, üç çocuk… ..otuz çocuk. Sınıfta tam otuz çocuk vardı. Her sabah öğretmen çocukları böyle sayardı. Çocuklar bu saymayı çok severdi. Hadi öğretmenim bizi say derlerdi. Sınıfları tam 36 çocuktan oluşuyordu. Ama bu sabah okula otuz çocuk gelmişti. 6 çocuk eksikti. Bugün dün gelmeyen iki çocuk daha gelmişti. Dün de otuz saymıştı öğretmen bugün de otuz. Eeee nasıl oluyordu bu? Birinci sınıfı bitiriyorlardı artık 100’e kadar saymayı, toplamayı, çıkarmayı çok iyi öğrenmişlerdi. İçlerinden biri tekrar saymayı önerdi. Bir çocuk, iki çocuk, üç çocuk… otuz çocuk. Dün gelmeyen iki çocuk masanın altına saklanırken biz yokmuş gibi sayın diye sesleniyorlardı. Tekrar saymaya başladılar. Bir çocuk, iki çocuk, üç çocuk, … 28 çocuk.
Masanın altındaki çocuklar “hadi bilin bakalım, hadi bilin bakalım“ diye el çırpıyorlardı. Bu sayma işi de uzadıkça uzuyordu. Bu işin sırrını ortaya çıkarana kadar pes etmek olmazdı. Orta sıranın en arkasında oturan çocuk “baksanıza yanımdaki çocuk dün vardı ama bugün yok” Ah bu çocuklar bir var bir yok. Dün gelen çocuklarla bugün gelen çocukların adlarını yazmaya karar verdiler. Böylece bu işin aslı er ya da geç ortaya çıkacaktı. İsimleri bir bir yazdılar. Origamiden katladıkları zarfa koydular. Sonra zarftan isimleri tek tek çektiler. Durum anlaşılmıştı. Dün gelen iki çocuk bugün gelmemiş, bugün gelen iki çocuk ise dün gelmemişti. Böylece sayı yine otuz olmuştu. Bu problem de çözülmüştü. Merak etmişler, düşünmüşler, araştırmışlar denemişler ve en sonunda problemi çözmüşlerdi.
Dergimize abone olmak için tıklayın!
İlk yorum yapan olun