Çok küçüktü. Rüzgar onu bir yerden bir yere savurup duruyordu. Nereden geldiğini, büyüyünce ne olacağını bilmiyordu minik tohum. Sahi büyüyebilecek miydi acaba? Belki de bir kuş onu gagasının arasına alıp yiyecekti. Ya da çürüyüp gidecekti. Tohumcuk kendisi de bilmiyordu ne tohumu olduğunu. Güçlü bir rüzgar daha esti ve onu hızla çok uzaklara sürükledi. Nihayet küçük bir çukura denk geldi ve minik tohum orada durdu. Sakin bir yere benziyordu.
Orada kaç gün kaldı bilmiyordu ama günler, aylar birbirini kovaladı. Minik tohumun üstü toprakla kapandı. Minik tohum, hayatının son bulduğunu düşün- se de, onun asıl hayatı toprağa girdikten sonra başlıyordu. O, nokta kadar minicik tohumun içinde, bir ağacın programı yazılıydı. Acaba ne ağacı olacaktı? Bunu minik tohum da bilmiyordu, toprak da bilmiyordu. Yağmurlar yağdı, güneşler açtı. Topraktaki nemi çeken tohumcuk biraz genişlemeye başladı. Gün geldi çatladı ve minicik bir filiz onu toprağa bağlamak için çıkıverdi. Kök salıp sağlam bir şekilde tutunmaya başladı. Kök, toprak altına doğru ilerlerken başka bir filiz de yukarı doğru yükseliyordu.
Yine çok zaman geçti. Neyse ki tohumcuğun olduğu yer pek kimsenin gelip geçmediği kuytu bir yerdi. Orada yağmur sularıyla, güneş ışığıyla rahatça beslenebiliyordu. Topraktan aldığı besinler yukarı doğru taşınıyordu. Kendini küçük bir makine gibi hissetti ve bütün bunlar karşısında şaşkınlık ve hayranlık duydu. Ne ağacı olduğunu, ne kadar büyüyeceğini bilmiyordu. Tüm ayrıntılarını bilen, minik bir program halinde yazan ve onu o tohumcuğa yerleştiren Allah biliyordu sadece.
Yıllar geçtikçe gövdesi kalınlaştı, boyu uzadı. Mor salkımlı çiçekler açan güzel mi güzel bir ağaca dönüştü. Görenleri hayran bıraktı. Her bahar etrafa güzel kokular saçtı. Gölgesinde insanlar oturup dinlendi. Dalları kuşlara yuva oldu.
Yazının tamamı için Şubat sayımızı kaçırmayın!
Dergimize abone olmak için tıklayın!
İlk yorum yapan olun