Sevgili arkadaşlar;
Kâinat ve içindekilere gerçek ismiyle bakmak mümkündür. Bunlar ister eşya, ister insan ister başka başka yaratılmış mahlûkat… Hatta duygu dediğimiz soyut kavramlar olsun fark etmez.
Özellikle Mana-yı harfi ile bakmak için şöyle tarif edebiliriz:
Varlıklara Allah’ın yarattığı bir sanat eseri düşüncesiyle bakmak demektir. Mukaddes kitabımız Kur’an’ın da bizden istediği bakış açısı budur.
Örnek mi; bir çiçeği bakarken “Aaa… Çiçek çok güzel” demek yerine, “Allah çiçeği ne güzel yaratmış” düşüncesiyle bakmak gibi. “Yağmur yağıyor” değil, “Yağmur yağdırılıyor” demek daha uygun.
Neye ve nereye bakarsak bakalım, onu yapan, yaratan, yazan birinin olduğunu bilmek o şeyin bizi “Sahibi”ne yani “Yapan”a götürmesi mana-yı harfi olarak değerlendirebiliriz.
* **
Başka bir ifadeyle:
Mana-yı ismi; isme dair mana. Bir şeyin sadece kendisini bilip tanımak.
Mana-yı harfi ise; bir şeyin başka şeyleri tanıttığı, bildirdiği veya sevdirdiği anlamına gelir. Yani bu ifadenin en önemli özelliği, asıl kaynağı tarif etmesi ve insanı ona ulaştırmasıdır.
Misal: bir ağacı görmek ve tanımak üstelik meyvelerini toplamakla Rahmet-i İlahiyye ile tanışıyorsun. Cenab-ı Hakk’a sevgi ve şükrümüzü arttırır. O’nun emri dairesinde ağaca Rabbimizin bir iltifatı, rahmeti olarak ilgi gösteririz. Bu manaya “mana-yı harfi” deriz.
Ağacı gölgesinden, görüntüsünden dolayı, bize verdiği meyvesinden olayı ilgi gösterir ve seversek, bu da “mana-yı ismi” ile seviyoruz demektir. Bu iki unsuru iyi ayırmak gerekiyor arkadaşlar.
** *
Dememiz şu ki: dünyayı ve içindekileri “mana-yı harfi” ile sevmeliyiz. Manayı ismi ile sevmemeli, “Ne güzeldir” demek yerine “Ne güzel yaratılmış” demeliyiz.
Zira, kalbin içine virüs girmesine meydan vermemeli. Çünkü kalbin içi “ayine-i Samed’dir, yalnızca O’na mahsustur.
İbadette ve hayattaki huzurun sırrı işte budur.
Dergimize abone olmak için tıklayın!
İlk yorum yapan olun