Merhaba arkadaşlar,
Hiç engelli arkadaşınız oldu mu?
Engel derken bunun da bir sürü türleri var. İşitme engelli, görme engelli, yürüme engelli gibi. Aslında “engelli” sözünü kullanarak onları toplumda farklı bir yere koymak da istemiyorum. Çünkü hepimiz engelli adayıyız aslında.
Ya da başka bir açıdan bakarsak; hayatta hepimizin yapmakta zorlandığı ve eksik, kusurlu yönlerimiz var.
O halde hepimiz engelliyiz.
En doğrusu hepimiz insanız. İki yıl önce kolum kırıldığında, ameliyat ve uzun süren bir tedavi sürecim olmuştu. 5-6 ay kadar sağ elimi ve kolumu tam olarak kullanamamıştım. Sınıfta herkes yazı yazarken ben yazamıyordum. Öğretmenim bana “Sen sadece dinle” diyordu. Arkadaşlarım eşyalarımı toplamama, çantamı taşımama yardım ediyorlardı. Daha sonra alçım çıktığında aylar sonra sanki elimi, parmaklarımı bir bebek gibi yeni keşfettim. Çoktandır kullanmadığım için uyuşmuş gibi bir his vardı.
Uzun bir süre kalem tutmakta, yazmakta zorlanmıştım. Yani hayatta başımıza her şey gelebiliyor. Engellere karşı güçlü, sabırlı
olmak gerek. Çok şükür sonunda iyileşip sağlığıma kavuştum.
Okulumda başka sınıftan bir arkadaşımız da tekerlekli sandalyeyle dolaşıyor. Teneffüslerde görüyorum, sınıf arkadaşları ona o kadar ilgili davranıyor ki, hep gezdiriyorlar, oyun oynuyorlar, bahçede top gelmesin diye koruyorlar, kantinden bir ihtiyacı olduğunda alıyorlar. Çok güzel bir dayanışma içindeler. Bu arkadaşımızı mutlu ediyor.
Birbirimize insan olarak değer verirsek, arkadaşlarımızın hastalık ya da engel durumunda yanında olup yardımcı olursak aşılamayacak engel yoktur diye düşünüyorum. Yeter ki öfke, inat, kibir, bencillik gibi ruhsal engellerimiz olmasın. Asıl engel bunlardır. Bu kötü duygular, en güzel şeylere engel olur. Sevgiye, dostluğa, paylaşmaya, mutluluğa engeldir.
Dergimize abone olmak için tıklayın!
İlk yorum yapan olun