Yine sarardı yapraklar.
Yine kurudu otlar.
Sonbaharın rengi bürüdü yine yeryüzünü.
“İlkbahar yaz, sonbahar kış…”
Tekerleme gibi söyler dururdu bunu Arif her mevsim geçişinde.
Şimdi tabiatın rengine baktığında, yine aynı sözleri mırıldamaktan kendini alamadı.
Esen rüzgârlar eşliğinde pencerenin kenarına düşen yapraklar, hangi mevsimin geldiğini fısıldamaya başlamıştı ona.
Bu tablo karşısında doğrusu biraz içi de burkuluyordu Arif’in.
N’apsın, elinde değildi. Onlar da birer canlıydı. Yemyeşil yapraklar, üzerlerindeki börtü böcek, dallarda şakıyan kuşlar cıvıl cıvıl bir hayat şarkısıydı hep.
Ama şimdi birer birer gidiyorlardı sanki, “Elveda, Allahaısmarladık” der gibi bir halleri vardı hepsinin.
Arif’in pencere kenarındaki bu durgun hâlini fark eden annesi, yanına sokuldu.
“Hayırdır evlâdım, dalıp gitmişsin. Ne düşünüyorsun bakayım böyle?”
“Annecim yaa, hani hep tekerleme gibi bir şey söylerdik biz.”
“Neymiş bakayım o?”
“İlkbahar yaz, sonbahar kış…”
“Haa, mevsimleri sırayla sayıyorduk
yavrum biz öyle.”
“Evet, şimdi sıra sonbahara geldi ga-
liba, değil mi anne? Bak, yapraklar sarardı, etrafta uçuşuyorlar çünkü.”
“Evet Arif, doğru bildin. Sonbahar mevsimi geliyor. Ama sen neden üzgün bir hâl aldın bakayım böyle?”
“Çünkü ben yapraklar solsun istemi- yorum anne. Otlar sararsın, kuşlar sussun da istemiyorum. Hep yaz ve bahar gibi olsa olmaz mı? Niye böyle?”
Arif’in masum duygularını çok iyi anlayan annesi, ona sımsıkı sarıldı.
“Sen hiç üzülme oğlum. Yeniden gelecek ilkbahar ve yaz. Allah daha ne güzel tablolar yaratacak şu tabiatta. Hepsi de Onun dilemesiyle gerçekleşiyor, biliyorsun. Tıpkı bir ressamın, fırçasıyla yepyeni tablolar yapması gibi, Rabbimiz de kudret kalemiyle bambaşka güzellikler yaratıyor bizim için. Mesela kış mevsimindeki o eşsiz tabiat manzaralarını hatırla bakalım.”
Yazının tamamını okumak için Eylül sayımızı kaçırmayın!
İlk yorum yapan olun