Arif, annesinin öğrettiği duayı okuyordu son günlerde.
“Allah’ım Recep ve Şaban aylarını hakkımızda mübarek kıl ve bizi Ramazana ulaştır.”
Bu, Peygamber Efendimizin (asm) bir duasıydı.
Recep ayı bitmiş, Şaban ayı devam ediyordu. Ramazana da az kalmıştı. Arif, Şaban ayının 15. gecesi olan Berat Gecesi’nde Allah’a çok çok dua etti:
“Ya Rabbi! Bize dünyada da iyilik ver, ahirette de. Dünyada felâkete uğramış insanlara yardım eyle. Hiç kimse evsiz kalmasın Allah’ım! Hiç kimse ekmeksiz, yemeksiz kalmasın!”
Ramazan ayının girmesine birkaç gün kala daha da heyecanlandı Arif. Çünkü Ramazan demek iftar, sahur, teravih demekti ve bu anları
çok seviyordu. Bir de Ramazan ayında insanlar birbirlerini daha fazla düşünüyorlardı. Zenginler fakirlerin yardımına koşuyordu. “Tok, açın halinden anlamaz” sözü sanki Ramazanda unutuluyordu. Bu çok güzel bir şeydi.
Arif, ihtiyacı olanlara yardım etme duygusunun her zaman olması gerektiğini düşündü. Bu arada aklına bir fikir de geldi.
Kendi mahallelerinden tanıdığı, Ahmet isminde bir arkadaşı vardı. Ailesi biraz zor durumdaydı. Ahmet’in babası çalışıyordu ama kazançları çok iyi değildi.
Arif, annesine bundan bahsetti biraz.
“Ramazan ayı da giriyor annecim. Hepimiz oruç tutacağız. Gündüzleri aç kalıp akşamları iftar sofrasına oturacağız. Ama herkesin sofrası aynı zenginlikte olmayacak. Ahmetlere, şöyle kocaman bir koli erzak bıraksak nasıl olur?”
O an gözleri buğulandı annesinin. “Çok güzel bir fikir Arif. Aferin yavrum. Rabbim sana ne güzel bir yürek vermiş. İnsanların ihtiyacını düşünmen harika bir şey! Ama bunu ne şekilde yapacağımızı, akşam eve geldiğinde babanla da konuşalım, olur mu?”
“Tabii ki.”
Akşam olduğunda bir araya gelip konuştular. Babası da Ahmetlerin ailesini tanıyordu. Arif’in fikri onu hem duygulandırmış hem de heyecanlandırmıştı. “Onlara mutlaka yardım edelim. Kocaman bir koli erzak gönderelim ama nasıl?” diye birlikte düşündüler.
Yazının tamamı için Mart sayımızı kaçırmayın!
Dergimize abone olmak için tıklayın!
İlk yorum yapan olun