Yapabileceklerimiz sınırlıdır. Elimizin ulaşabildiği yere kadardır yapabildiğimiz.
Birkaç kişi birleşip fabrika yapabilir, atom bombası yapabilir. Uzaya araç gönderip, yeni gezegenler keşfedebiliriz.
İnsanlık bunu yapmış da.
Amaa…
Dünyanın bütün ilim adamları toplansa bir sivrisinek, bir örümcek, bir kurbağa yapamaz.
Sivrisineğin kanadını, kelebeğin antenini bile yapması mümkün değildir insanın.
Peki ya, arıya bal özü veren bir çiçek, bir gül yapabilirler mi?
Yapamazlar. Öyleyse insanlardaki bu gururlanma, kibirlenme neyin nesi? İnsanların buna hakkı var mı?
Bütün kâinatı yaratan “Ol” emriyle var eden Allah’ı tanımak, O’na ibadet etmek zorundayız aslında.
İnsan olarak dünyaya gönderildiğimiz için şükretmesini bilmeliyiz.
Her gün ellerimizi açıp dua etmeliyiz:
“Ey büyük Allah’ım!
Bizi insan olarak yarattığın için binler şükür. Bize akıl verdiğin, bilgi verdiğin, göz, kulak, el ayak verdiğin için binler şükür…”
“Rabbimiz, biz aciziz, fakiriz kuvvetsiziz. Senin bildirdiğin kadarını biliyor gösterdiğin kadarını görüyoruz.
Bize ilmin kapılarını aç, bize daha ötesini göster, daha çoğunu bildir.”
Amin.
Dergimize abone olmak için tıklayın!
İlk yorum yapan olun