“Allahu ekber Allahu ekber, lailahe illallah hüvellahü ekber. Allahu ekber ve lillahil hamd.”
Arif, babasının namazdan sonra böyle dediğini duydu. Ramazanda teravih namazlarında hep birlikte söyledikleri salâvat gibiydi bu da. Ama bunun daha farklı bir söylenişi vardı.
Merakla babasına sordu.
“Babacığım, bu söylediğin ne?”
“Tekbir yavrum. Tekbir getiriyorum. Haydi bir de seninle birlikte söyleyelim.”
Arif heyecanlanmıştı. Babasıyla birlikte o da tekbir getirdi. Çok hoşuna gitti. Tekrar tekrar söyleyerek ez- berlemeye çalıştı. Babası ona yardımcı oldu. Zaten çok uzun bir şey değildi. Kısa sürede ezberledi.
Arif sonra da annesinin yanına gitti.
“Anneciğim, biliyor musun, ben tekbir getirmesini öğrendim.” dedi.
Annesi, onun heyecanını fark etmişti. “Haydi söyle bakalım, bir de ben dinleyeyim” dedi.
Arif okumaya başladı:
“Allahu ekber Allahu ekber, lailahe illallah hüvellahü ekber. Allahu ekber ve lillahil hamd.”
Annesi çok mutlu oldu. “Aferin benim yavruma! Ne güzel tekbir getiri- yorsun sen öyle. Harikasın!” dedi.
Arif bir süre kendi kendine böyle tekbir getirmeye devam etti.
Sonra babasına bir şey sormak istedi. Yanına gitti.
“Babacığım, bu tekbiri niye getiriyoruz?”
Yazının tamamı için Haziran sayımızı kaçırmayın.
Dergimize abone olmak için tıklayın!
İlk yorum yapan olun