Kuru fasulyeleri dolaptan çıkardı annem. Bir kaba koyduğu fasulyelerin üzerine bolca su döktü. Bunları yaparken izlemek çok ilgimi çekiyor. Zaten ben top oynamayı da çok severim. Küçük yassı topların tabağa düşerken çıkardığı ses, onu elime aldığımda ki his bir oyunun parçası gibidir. Annem benim sevgiyle kuru fasulyelere baktığımı görünce bir avuç da bana verdi, “Senin olabilir” dedi.
Fasulyeleri resmimim bir parçası yapmaya karar verdim. Resimde bir giyim mağazası çizmiştim. Renk renk montlar yapıp sulu boya ile boyamıştım. Kuru fasulye tanelerini düğme yapsam… Ya da fasulye tanesinden ayaklar, ayakların üstüne de çizdiğim vücutlar… Daha neler neler…
Birkaç gün sonra okul hazırlığı için kitaplarımı çantama yerleştirirken rafın üstündeki yemyeşil filiz dikkatimi çekti. Nereden gelmişti bu filiz? Odamda hiç saksı yoktu. Saksıdan kopmuş düşmüş bir parça olamazdı. Filizi diksem, sulasam biraz daha büyüse yapraklarından onun ne olduğunu anlayabilirim. Hatta ona iyi bakabilirsem meyve veya sebze bile oluşabilir. Bunun fasulye tanesinden çıkmış bir filiz olduğunu tahmin ediyorum. Sulu boya yaparken ıslanan fasulye tanesi yeşillenmiş olmalıydı. Fasulye tanesi aynı zamanda bir tohumdu. Fasulye filizimi saksıya diktim. Fasulye günlüğü yaptım kendime. Fasulye filizimi izledim her gün. Gün gün yazdım gelişimini günlüğüme. Fasulye taneleri ile yapabileceklerim artıyordu. Arkadaşlarımla “Fasulye Tanelerinden Yapılabilenler Kulübü” bile kurabilirdik.
Fikirlerimiz bir araya geldiğinde neler olabileceğini heyecanla tahmin etmeye çalışıyordum. Fasulye tanelerim benim. Hem yemeğim hem oyunum hem sanat etkinliğim hem de doğa gözlemimim bir parçası. İstersem her yer ve her şey benim oyun ve öğrenme alanım.
Dergimize abone olmak için tıklayın!
İlk yorum yapan olun