Yaşadıklarımdan öğrendiklerim

Merhaba arkadaşlar,
Hayatta bir şeyler öğrenirken, bazen üzücü tecrübeler yaşıyoruz. Ben de öyle bir şey
yaşadım. Annem ve babam bana tehlikeli diye paten almıyordu. Ben çok ısrar ettim. Arkadaşlarımın vardı. Hem ben de binebilirdim. O kadar çok ısrar ettim ki almaları için, sonunda
istemeyerek de olsa aldılar. Çok mutluydum. Her şey güzel gidiyordu. Kısa zamanda öğrenmiştim.
Bir gün yine patenli arkadaşlarla basket sahasındaydık. “Yarışalım mı?” dedi içlerinden biri. O an ben de yarışmak istedim. O kadar hızlıydım ki, hepsini geçmiştim. Basket potasının direğine çarpmak üzere olduğumu gördüğümde her şey için çok geçti. Duramadım. Hızla çarpıp takla atıp elimin üzerine düştüğümde, bileğimin kırıldığını anlamıştım. Anneme babama haber
vermişler. Kendimi bir anda hastanede buldum.
Elim ve kolumun tamamı alçıya alındı.
Burada bitmedi yaşadıklarım. Aradan iki hafta geçti. Kontrole gittiğimde kemiklerde kayma görüldü. Birkaç doktora daha gösterdik ama sonuç değişmiyordu. “Ameliyat” diyorlardı. Bana açıklamaya çalışıyorlar “Bak uyuyacaksın, uyanacaksın.” diye.
“ Ama ben uyutulmak istemiyorum ki!” diye çok ağladım. Sonunda tüm hazırlıklar yapıldı, ameliyathaneye girerken annem ve babamı almadılar. En son bunu hatırlıyorum. Sonra uyumuşum.
Uyandığımda her şey bitmişti. Koluma baktığımda yeni bir alçı vardı. Şaşırmıştım.
Şimdi hâlâ kontrollerim devam ediyor. Alçı ile dolaşmaya alıştım. Ama bazen çok ağır geliyor.
Kolumu yoruyor. ”İyileşince bir daha patene biner misin?” diye sorsanız… “Hayır, binmeyi düşünmüyorum.” Bu yaşadıklarımdan
öğrendiklerim; annemi babamı dinlemeliydim.
Sonra, “yarışalım” dediklerinde “Hayır arkadaşlar yarışmaya gerek yok. Önemli olan güvenli ve mutlu bir şekilde oynamamız.” diyebilirdim. İsteklerime ve hırslarıma kapıldığımın farkındayım.
Bundan sonra daha dikkatli olacağım.

Lemanur Yükselten

İlk yorum yapan olun

Bir yanıt bırakın

E-posta hesabınız yayımlanmayacak.


*